سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

خداوند می‌فرماید: أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْرًا وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ ‎﴿ابراهيم: ٢٨﴾‏ ‏بنگر به کسانی که نعمت خدا را (نشناختند و آن را) به کفر تبدیل کردند (و به جای این که نعمت بعثت محمّد و آئین اسلام را غنیمت شمارند و آن را سپاس گویند، کفر را برگزیدند) و قوم خود را به سرزمین هلاک و نابودی کشاندند.

«یک دهم حسن خلق در چشم‌پوشی است» بزرگ یک قوم کسی نیست که غافل باشد بلکه سرور قوم کسی است که خود را به غفلت زند (از خطاهای آنان چشم‌پوشی کند.)

بسیاری از مسلمانان گمان می‌کنند که ماه رمضان ماهی است که در آن مصالح و منافع جامعه تعطیل می‌شود و روزه‌داران از کار می‌کاهند و آستانه‌ی صبر و تحمل همدیگر در میانشان کم خواهد شد و این عادت یکی از عادات بسیار نادرست در میان مسلمانان در این ماه است.

 خبر تأسّف‌بار قتل رومینا، دختر ۱۴ ساله توسّط پدرش دل هر وجدان سالمی را به درد می‌آورد. وجدانی که رسومات جاهلی و غیرت‌های غیر شرعی آن را مکدّر ننموده باشد. دختری که اگر جرمی هم داشته باشد معلول تربیت غلط خانوادگی مدرسه و اجتماع است و چرا به تنهایی باید بار جنین ناهنجاری را به دوش بکشد؟

سارقی بر سر جوخه‌ی دار سخنانی بر زبان راند که هر عقل بیدار و وجدان آگاهی را به تعقّل وادار می‌کند. او گفت: صبر کنید در این جرمی که من مرتکب شده‌ام تنها نیستم. من همدستان و شرکایی دارم که باید این تاوان را با آنان تقسیم کنم: 

خبر رحلت استاد بزرگوار، عالم متعهّد و مفسّر وارسته و قرآن‌پژوه، «استاد مصطفی خرّم‌دل» مرا بسیار اندوهگین و متٲلّم کرد. از این جهت که امثال ایشان را باید گرد شهر با چراغ جست و فقدان چنین بزرگانی خلٲیی بزرگ در جامعه ایجاد می‌کند که جبرانش بسیار مشکل است.

در این روزگار تلخ که بیماری کرونا شیرینی زندگی را به کام ما تلخ نموده است و زینتها و لذائذ دنیا رنگ و بوی خود را باخته‌اند. روز قیامت و صحنه‌های آن بیشتر با ذهن ما آشنا می‌گردد. همچنانکه قرآن می‌فرماید: «یوْمَ یفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ» روزی که انسان از برادر و مادر و پدر و همسر وفرزند خود می‌گریزد. امروز هم مردم چنان در فکر نجات خود هستند که یارای بدرقه عزیزترین عزیزان خود را تا قبرستان ندارند. اما هول و هراس مبتلی شدن به یک بیماری کجا و دهشت رویارویی با حساب و کتاب روز قیامت و عذاب خداوند کجا، شاید پروردگار جهانیان می‌خواهد ما را قبل از افتادن در آن واقعه عظیم بیدار نموده

استاد ناصر سبحانی عالمی ربّانی، رهبری تأثیرگذار از تبار سلف بود که عمر خویش را در خدمت قرآن و تدبّر و اندیشه در معانی آن سپری کرد. وی به معنی واقعی کلمه اهل علم بود و صاحب اندیشه و یار و همنشین مطالعه و غوطه‌ور در دنیای معرفت و از نتیجه‌ی تفکّر و تدبّرش اندیشه‌ها و نظرات تازه استخراج نمود و با تعبیر خودش از عالم هم مطابقت می‌نمود که برداشت از این آیه‌ی قرآن بود: «أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّيْلِ سَاجِدًا وَقَائِمًا يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَيَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ» بنا به همین آیات از سوره‌ی مبارکه‌ی زمر، به نظر ایشان عالم واقعی است کسی که شب‌ها را با خشوع در سجده و قیام سپری نموده در حالی از آخرت بیمناک و به رحمت پروردگارش امیدوار است.

بیانیه‌ی اخیر جماعت دعوت و اصلاح زمینه‌ای فراهم نموده تا این تشکّل مدنی، آماج حملات و انتقادهای شدیداللحنی از طرف برخی افراد و گروه‌ها قرار گیرد و اتّهاماتی بر آن وارد شود؛ بنابراین ضروری است برای تبیین این موضوع نکاتی بیان شود:

۱. «جماعت دعوت و اصلاح» دارای مبانی، افکار، اندیشه‌ها و مواضع مختصّ به خود است که ممکن است با دیگران اختلاف‌‌ داشته و متفاوت باشد. هرگز چه در گذشته و چه اکنون، خود را اپوزیسیون و معارض نظام، معرّفی ننموده و آن را رسالت خویش قرار نداده‌‎ایم.

چند صباحی است که در رسانه‌های اجتمای حملات گسترده‌ای علیه جماعت دعوت و اصلاح انجام می‌شود و با ادبیاتی ناروا و دور از انصاف و حقیقت مورد اتّهام‌ قرار می‌گیرد، که نشان از عدم شناخت واقعی نسبت به آن است.

اخیراً مناظره‌ای بین عبدالکریم سروش و عبدالعلی بازرگان صورت گرفت که دکتر سروش در این مناظره قرآن را رویایی رسولانه نامید. گرچه ایشان معمولاً رأی خود را در لفافه‌ای می‌پیچد ولی این بار به وضوح آن را بیان نمود و قرآن را حاصل تراوش فکری و رویای پیامبر دانست.

ما در صدد متّهم نمودن یا نسبت دادن ناروا به کسی نیستیم امّا می‌خواهیم این فکر را در ترازوی عقل و شرع نهاده و آن را بررسی نماییم. در ایده‌ی ایشان دو موضوع محتمل و قابل بررسی است.